مدح و مرثیۀ امام جعفر صادق علیه‌السلام
صداقت گوشه‌ای از بی‌نهایت حُسن رفتارش هزاران جابر و صدها ابوحمزه بدهکارش شعاعی از رُخَش تابید و توحید مفضّل شد کمال شیعه مدیـونِ کـلام پُـر هـوادارش تقّیه کرد و همچون پیله شد پروانۀ دین را نمایان گشت بعد از سال‌ها آثار ایثارش سرِپائیم اگر از لطف قال الصادق اوئیم که عنوان رئیس مذهبِ شیعه سزاوارش هزاران لعنت و نفرین به منصور دوانیقی که آمد با سلاح طعنه و تهمت به پیکارش خدا لعنت کند هر کس به او بی‌احترامی کرد امام شیـعه را بردند ابترها به اجـبارش ربیع بی‌حـیا مهلت نداد عـمامه بگـذارد عـزادارم عـزادارم عزادارم عـزادارش مدینه خاطراتی تلخ همچون کربلا دارد پُر از داغ‌ست در سینه، چه از کوچه، چه بازارش به روی نیزه می‌بردند رأسِ پور حیدر را بـمـیـرم آفــتـابِ داغ هـم می‌داد آزارش خودش فرمود هرکس گریه بر جد غریبم کرد نمی‌بینند او را در صف محشر گرفتارش |